TRUST HER . .

'Men understand friendships the way women just cannot imagine'

                I read this line somewhere, and it was fluttering around me for a while or so.

               After giving it a thought I believe, Women understand friendship as good as we men do, and at some instances better than us. Its just that she has a very sensitive and a feminine way of expressing her friendship. The friendship which we should always understand, never to be misread or misjudged but to be RESPECTED.

              She will do all that she can, to make sure you are having a good day, to make sure the smile on your face never fades away, to make sure you are doing the right thing. . to make sure you are growing as a human being. . .

A    F R I E N D

Done with the day's work,

. . . TIRED . . .  thinking of what's next??

And within a second's trace,
comes her sweet li'l text. .
and a white smile illuminating your face

Hiding your sorrows,

feeling your heart a bit sore. .

. . . call it fate or shear magic,

knowingly or unknowingly,

she will be there, ringing for rescue, standing at the door. . . .

You walking alone along the dodgy li'l path. . .

With the walk seeming longer and L-O-N-G-E-R. . .

just around the bend comes a hand. . .

carrying with it her loving touch of tender

You seem to be clueless,

towering over confusions trying to see,

AND THERE SHE WILL BE,

Holding a BIG sign n shouting,

"TRY ME !!!" "TRY ME !!!!"

That is all she wishes to be,

and That is all she looks to me,

A FRIEND you should turn to

When the rest of them would Flee. . 

Just give her the keys to it and you will come to know, she does wonders, Trust me. . TRUST HER. . !!

-V. V. Talavanekar

आत्ये

                  उद्या भाऊबीज, लोकल ट्रेन ला गर्दी असेल म्हणून बाबांनी आजच बहिणीकडे जाऊन यायचं असं ठरवलं. कधी नव्हे ती आई सुद्धा तयार झाली,

मला मात्र औपचारिकता म्हणून विचारलं,"येतो काय रे?? मशीद बंदरच्या आते कडे..."

आणि नेहमीप्रमाणे माझं 'Schedule' तसं tight  होतं,

पण मीही आपसूकच म्हणालो, "हो!!!"

                  लिला आत्ये, मशीद बंदरला राहायला. मी सहावी सातवी ला असताना घरी यायची, आणि ती घरी असली कि घरात काटेकोर शिस्त पाळली जायची. सर्व मित्र मंडळींना घरी येण्यास मज्जाव असायचा आणि निव्वळ या एका कारणास्तव मला लिला आत्येचा फार राग यायचा...

कारण मला वाटतं, जरी प्रेम आंधळं असलं तरी शालेय जीवनात मात्र,

"Friendship  is  Blind...!!!"

पण दम्याच्या त्रासाने हळूहळू आत्येची तब्ब्येत खालावत गेली आणि त्याच बरोबर त्यांचं घरी येणं हि कमी झालं.

                  

                  लहानपणी अगदी नावडती वाटणारी ती आत्ये आता मात्र हवीहवीशी वाटू लागली, रोजच्या धावपळीत हळूच कधीतरी ती आपली गैरहजेरी जाणवून देऊ लागली; कारण काय तर कधी एखाद्या पार्टीला गेलो; तिथे कोणी सूप मागवलं.. कोणी डब्याला सुका खाऊ म्हणून भाकरवडी आणली, किंवा एखाद्या मित्राच्या घरी साधा वरण भात जरी खाल्ला तरी समययात्रा हि व्हायचीच...

                  थोडक्यात काय तर मला आजवर कुणाच्या पाककलेने भुरळ घातली असेल तर ती लिला आत्येने. 'सुगरण म्हणजे काय ??' हे जर चाखून पाहायचं असेल तर आत्येच्या हातचं जेवण जेवावं. आपोआप सगळी उत्तरं सापडतील.

                  माझी आई, जेव्हा नवीनच लग्न करून आली तेव्हा काही वर्ष मशीद बंदरलाच राहायला होती. माझा असा अंदाज आहे कि, आईच्या हातची चव, तिची स्वयंपाकाची ढब पाहता वाटतं हे पाणी याच पाटातून वाहिलं असणार.

                  आज जेव्हा मशीद बंदरच्या मणियार बिल्डींगच्या काम्पौंड मध्ये पाउल टाकलं मन अगदी निवांत होऊन गेलं.. आत्या तर आमची वाटच पहात होती,

                  मला पाहून एक सुखद असा धक्का बसला तिला (माझी उपस्थिती म्हणजे अनपेक्षितच म्हणा).

पण तिचा चेहरा आणखी खुलला जेव्हा "आई"ने उंबरठा ओलांडला. परिवार मंडळींत आईवर जर कुणी हक्क गाजवत असेल, तर ती म्हणजे 'लिला आत्ये'.

                  तिचं ते बोलणं- सरळ-स्पष्ट तरीही मनाला भिडणारं, आणि त्यात भाषेला मालवणी फोडणी.. दुर्मिळ झालंय हे सगळं.

                  दारी सकाळी-सकाळी खटाटोप करून लावलेला इलेक्ट्रिक तोरण अन विविध रंगाचा प्रकाश देणारा बल्ब अशी ती रोषणाई पाहताना तिचा चेहरा असा काही अभिमानाने फुललेला, तिच्या चेहऱ्यावर असं काही तेज उमटलेलं कि उंबरठ्या बाहेरील पणतीला पण असूया वाटेल. . . 

                  अंगाने तशी थोडी खचलीय पण हा दिवस तिचा होता नं. . . तिचे भाऊराय जे आले होते,

                  वेळ कमी होता म्हणून गप्पा जास्त वेळ रंगल्या नाही. . एक धावती फेरी झाली फक्त. हालहवाल विचारपूस झाल्या, भेटी पोचत्या झाल्या.

                  आत्येने ओवाळणीचा ताट आणला. मस्तकी टिक्का लावला, ओवाळलं, आणि जेव्हा मागणं मागायची वेळ आली तेव्हा ती मुग्धपणे उद्गारली,

"असाच दरवर्षी येत जा..!!"

                  माझ्या चेहऱ्यावर हलकंसं हसू उमटलं. तसाही मी हा सोहळा आ वासूनच पहात होतो, ऐकत होतो, जगत होतो. . .

                  जेव्हा निरोप घ्यायची वेळ झाली तेव्हा सगळ्यांना रीतसर नमस्कार केला अन निघताना मी काही बोलणार तितक्यात आत्ये उद्गारली,

"सांभाळून राहा, तब्येत वगैरे सांभाळून कर काय ते..."

                  माझे शब्द माझ्याकडेच राहिले. . . आत्येकडे पाहता, जे मी तिला बोलणार तेच ती मला सांगत होती... अनपेक्षित होतं सारं,
पण असो आता मात्र हाती पेन आहे. . .  म्हणून लिहतोय,

"नंदादीप अशी वसे मनी तुझ्या ज्योत,

करील सर्व तिमिरावर मात"

-वि. वि. तळवणेकर.

For you sis.. :-)

I am Standing in my wing,

Gazing at the distances with a bitter sting,

Just to be hazed from the thinking shell,

by the alarms of doorbell,

Ambling towards the doorsteps with despise,

Unaware of a pleasant surprise,

Finding your post at my feet in midst of everyday's cluster,
In that very moment all the distances get bridged,
It's that very moment which banishes all the grief,
All of a sudden I can feel the arrival of spring,
And it Makes me to make the whole world to Dance, shout & Sing,

coz Having you,
It's a special feeling!!!

<3 <3 <3 Love You Sis..!!! <3 <3 <3

I don't know if I have managed to portray it correctly... as I am not so good at penning down emotions but this little moment is quite special to me and I have cherished it all my life. Love you lots <3 <3 <3 :-) :-) 

-V. V. Talavanekar

एक आदत सी हो गयी थी....

-Dedicated to All my loving Friends-

एक आदत सी हो गयी थी,

College पहुचते ही Lecture room से पहले Canteen में बैठने की,

छोटी छोटी बातों पर treat ले-ले कर दोस्तों को लुटने की,

एक आदत सी हो गयी थी,

के खबर रखते-रखते ज़माने की,

दोस्त का birthday भूल जाने की,

पर Gift वगैरा तो दूर की बात, पहले Birthday Bumps खिलने की..

एक आदत सी हो गयी थी,

Rose day वाले dedications की,

चंद हफ्तों में बनने-बिगढ़ने वाले Relations की,

और लाख कोशिशो बाद भी खाली हाथ लौटे आशिकों के Frustration की,

एक आदत सी हो गयी थी,

हर किसी को चिढाने की,

रूठे हुए को मनाने की,

और Boredom की हद हो जाएँ तो PJ सुनाने की,

एक आदत सी हो गयी थी,

पूरा sem practicals में खाली हात जाने की,

बदले में professors की डांट खाने की,

और submission वाले दिन Due-date Postpone करवाने की..

एक आदत सी हो गयी थी,

Toppers से notes मांगने की,

Exam आते ही रात-रात जागने की,

और KT से पीछा छुडाने के लिए घडी से तेज भागने की,

रोज रोज के Results के rumours से कान पक जाते थे,

घरवालों के ताने सुनकर वैसे भी थक जाते थे,

"आज से मन लगाकर पढूंगा" कह कर सब हस्तिया सवेरे-सवेरे College को निकलती थी,

और दिन भर की मौज-मस्ती के बाद 'wallet' और किताबे वैसी ही खाली मिलती थी,

क्यूंकि साssला इन नवाबजादों को है नं,

                 इक आदत सी हो गयी थी...!!

- वि. वि. तळवणेकर

.........

I can hear them chant,

       "Glory Glory Man United, ...... As the Reds Go Marching On On On"

And I can see a New Dawn,

I can hear them sing,

        "ohh... Owen hargreaves,  I want curly hairs too."

I feel like shouting back,

        "RETIRING, Who???"

I think Glory is here to stay forever,

But by every weekend my days are passing over....

Its reminding that I am going down,

That I am faltering to the ground,

I am trying to stand stronger,

Coz I want to last a bit longer,

I know it's the call of Fate,

But I just don't want to hang my boots yet,

I pledge my endeavor,

I AM and WILL BE, "Manchester United forever"

-V. V. Talavanekar