हि सकाळ

सुख म्हणजे?
एक रम्य सकाळ. . .
अशी सकाळ, जिथे सकाळचा गजर व्हावा पण त्याला हि एका मधूर बासरीची तान असावी. .
किलकिल्या अर्धवट उघड्या डोळ्यातून सर्व काही शुभ्र असं वाटावं. .
बेडरूमच्या खिडकीतून वारयासोबत पडद्याशी लडिवाळ खेळ करत आत येणारी पिवळसर गोजिरी किरणं . . .
आह!! आणि त्या मागोमाग तू! भरजरी शालू नेसून एखाद्या मखमली मोरपिसाप्रमाणे अलगद पावलांनी यावं . .
इतकं अलगद कि तुझ्या शीतल स्पर्शाने फरशीलाही गुदगुल्या व्हाव्यात. .
तुझ्या पुढे तुरुतुरु चालणारी झुळूक तुझा सुगंध लेवून घरभर बागडावी, लग्नानंतर नवीनच घरात आलेली तू, तुझ्या चुडयाच्या कणकण आवाजाने घर मंत्रमुग्ध करून सोडवंस . . . .
तू, तुझा गंध, तुझी मी कामाला जावं म्हणून चाललेली चळवळ, तुझं असणं, आणि या सगळ्याने रेंगाळलेला मी. . .
लग्नासाठी काढलेली सुट्टी संपलीय, आज पासून कामावर रुजू.
हि सकाळ, इतरांना हेवा वाटेल इतकी सुंदर! इतकी रम्य!
म्हणजे काय सांगू आज हा क्षण मी कसा कसा मिरवणारेय ते… खासच सर्व. . . 
हि सकाळ, हा क्षण, हा मी, हि तू, हे सुख, हे सर्व. . . . . अगदी जिवलग . . . अगदी तुझ्यासारखं. 

-वि. वि. तळवणेकर

स्तब्ध

               अंधुक गर्दी होती. दुपारची वेळ. रविवार. म्हणजे रस्त्यावर एक गोजिरी वर्दळ. पिवळं उन अंगावर घेत शुभ्र कपड्यात  घराबाहेर पडलेली माणसं, काही मागील आठवड्याची दुरुस्त करायची म्हणून तर काही येणाऱ्या आठवड्याची आखणी करायची म्हणून.
               त्यात कुठेतरी रित्विक पण होता. आठवड्या भराचं सामान घ्यायला म्हणून. त्या प्रसन्न खेळीमेळीच्या वातावरणात आपलं असं वेगळेपण जपणारा. गालावर हलकीशी दाढी. आयुष्याची राख रांगोळी तो अंगावर एखाद्या दैवी भस्मासारखं परिधान करून वावरत होता. आणि त्या सन्दुक रुपी देहाला टाळं म्हणून डोळ्याला काळा चष्मा.
               म्हणजे असा कधी बाजारहाटाला तो निघत नाही म्हणा. पण गेल्या बारा वर्षाचं तप त्याचं, जेव्हा केव्हा जगण्यात "रुटीन" येउन बसेल तेव्हा काहीतरी वेगळं असं करावं म्हणून तो आलेला. तो त्या बाजारातून झपाटल्यागत सपसप पुढे जात होता. एखाद्या भाजीवाल्यासमोर थांबून भाजी एकटक न्याहाळत होता. काहीच न बोलता, काहीच न ऐकता. नाही पटलं कि ओठावर एक सूक्ष्म उसासा दिल्यागत भाव एकवटून सरळ दुसरीकडे. "स्पीड डेटिंग" म्हणजे काय हे जरी ठाऊक नसलं तरी "स्पीड शॉपिंग" मध्ये रित्विकचा हातखंडा होता.
               भाजीपाला, मसाला, आणि काही-माही घेत रित्विक थोड्याश्या मोकळ्या भागात आला. तहान लागलीय. त्याचे ज्यूस पार्लर शोधणारे डोळे सांगत होते.
               आणि डावीकडून उजवीकडे वळणारी रित्विकची  नजर जेव्हा थेट समोर येउन स्थिरावली, तेव्हा तो पुरता पांढरा झाला. चटकन एक मोती पापण्यात येउन अवतरला. त्याच्याने तो पुसायला हात हि वर होत नव्हता. हातातल्या पिशव्या टन भर वजनी सिलिंडर सारख्या भासू लागल्या. त्याने हात सैल सोडले. पिशव्या जमिनीवर पडल्या. कांदे-बटाटे फुटपाथ वरून रस्त्यावर घरंगळत गेले.
               समोर… समोर. . . . शीना होती. तशीच, अगदी तशीच जशी ती रोज त्याच्या स्वप्नात यायची. तसेच हवेवर उडणारे केस, डोळ्यात एक मंद चमक, तीच कांती, फक्त थोडी अधिक चमकदार आणि तेच तठस्थ ओठ.
तिची नजरानजर झाली. ती थंड! रित्विक मुग्ध होऊन पाहतच होता.
               एरवी कधीही बोलताना न कचरणारा रित्विक अचानक झालेल्या त्या भेटीने भयंकर कचरला होता. घुसमट होत होती. त्याने शर्टाच वरचं बटन उघडलं.

"हाय" तो कचरत कचरत म्हणाला.

ती पाहत होती, रित्विक ची चलबिचल, "हाय", शीना हसत म्हणाली.

"क. . . कशी आहेस. . कशी . . कशी आहेस?" रित्विक शीनाच्या गळ्यातल्या मंगल सूत्राकडे एक चोरटी नजर टाकत म्हणाला.

रित्विकची नजर चुकवत ती खाली वाकली, त्याची पिशवी उचलत म्हणाली, "ठिक. तू?"

तो तिच्या त्या तुटक शब्दांवर हसला. काहीच बदललं नाही. मनात घुटमळला.

"Better than ever!" खोटा आव आणत तो उत्तरला. आता जमतं हो त्याला खोटं बोलायला.

"हम्म" शीना शांत राहिली.

"इथेच आहे मी सध्या." रित्विक म्हणाला. त्याला काहीच सुचत नव्हतं.

असंच होतं त्याचं, त्याला तो प्रपोजल चा दिवस आठवला, काहीही बरळत होता तो, कशाचाच कशाशी मेल नाहि. फक्त तिच्यासाठी अतोनात प्रेम. आणि तेव्हाही ती त्याच नजरेने पाहत होती ज्या नजरेने ती आज पाहत होती. काही न बोलता.

"चल इथेच जवळच आहे flat माझा." त्याच्या छातीत एकाच गोळा आला होता. impatience! weakness! त्याने आतल्या आत जीभ चावली.

"चल" ती सहजच म्हणाली. जणू काही झालंच नाही.

रित्विक काहीश्या कापरया हाताने पुढे आला, तिच्या हातातली पिशवी उचलली. तिने हात अलगद झटकला. म्हटलं, "राहू दे."

               थोडी गर्दी होती म्हणून तो एक पाउल पुढे चालत होता, आणि ती मागे. अधून मधून तो वळून पाहत होता. ती सहज हसली आणि रित्विक अवघडल्यागत होऊन हलकं हसला. जशी वाट मोकळी झाली तसे ते दोघं सोबत चालत होते. किती काय काय चाललेलं त्या भांडावलेल्या डोक्यात. भ्रम तर नव्हता ना? तसही उभं दशक गेलं स्वप्न रंगवत, आता काय खरं, काय खोटं याचा थांगच लागत नाही. कित्येकदा तो सकाळी सकाळी तिच्या नावाने आकांत करत उठला होता. घामट्लेल्या कपड्यांनी. आणि तासंतास समोरच्या भिंतीवरील तिच्या फोटोकडे पाहत एकटाच ढसाढसा रडला होता. आज हि तसच होतंय का? हा हि मनाचाच खेळ आहे का? नाही! उनाचे चटके खरे आहेत से दिसतायत. खरंय हे. हा!
               बिल्डींग च्या लिफ्ट समोर उभे राहून दोघे वाट पाहत होते,

६. . ५. . . ४. . .

               लिफ्टच्या दरवाज्यामध्ये दोघांचं प्रतिबिंब पाहून रित्विक परत हरवला. शीना हि एकदा समोर पाहून चटकन मान खाली घालून उभी राहिली. रित्विक ने एकदा शेजारी पाहिलं . तिला uncomfortable वाटत होतं. त्या दिवशी हि ती तसंच feel करत होती.
               रित्विक ला त्याची दाढी उगाच टोचत होती. तिला कधीच आवडायचं नाही दाढी वाढवलेलं. क्लीन शेव करावं. जेन्टलमन सारखं राहावं असा सारखा तिचा हट्ट. आज सकाळी शेव न केल्याचा त्याला राग आला. पण असाही वाटलं कि तिने ते नोटीस करावं. रित्विक दाढी कुरवाळत होता. शीना हसली.

"करायची होतीस, आता खंत करून काय होणार?" ती सहज म्हणाली. पण रित्विक ला जिव्हारी लागलं.

तो आयुष्यभर खंतच तर करत आला होता, आपल्या मूर्खपणावर, वेंधळेपणावर आणि न जाणो कश्या कश्यावर.

३ . . २ . . १ . . ० .

लिफ्ट आली, दोघंही आत गेले. लिफ्ट मध्ये थोडा उकाडा जाणवत होता. त्याने घाम टिपला. शेवटचा मजला आला. त्याने घराचं दार उघडलं. आत सोफ्यावर तिला बसायला सांगितलं

"कॉफी घेऊन आलो." असं म्हणत तो किचन मध्ये गेला.

               त्याला मनात खूप इच्छा होती तिला कसं वाटेल घर? तिचा तो फोटो पाहून? आवडलं असेल का?
आणि जसा तो किचनच्या दारात तो घुसला, त्याला घेरी आली. आणि मग अंधार. लख्ख. हो लख्ख, रित्विक साठी अंधार म्हणजे लख्ख, सवय जी झालेली त्याची.
               पण जेव्हा तो शुद्धीवर आला, तेव्हा लिविंग रूम रिकामी होतं, शिवाय त्याने सोबत आणलेली पिशवी. तिथे ना शीना होती. ना तिचं अस्तित्व, ना तिचा गंध होता, फक्त होता तो तिथे भिंतीवर त्या चौकटीमध्ये तिचा चेहरा, रित्विककडे रोखून पाहणारा!
               रित्विक चीत्कारून उठला. चिडला. सरळ धावत सुटला. खाली उतरला. रस्त्यावर कोणी नव्हता. वॉचमनला विचारलं, तो हि नकारार्थी उत्तरला. उन डोक्यावर होतं आणि हा वेडावून सैरवैर पाहत होता. छाती धडधडत होती.
               शेवटी तो बाजारात येउन थबकला. तिथे त्याची पिशवी तशीच पडून होती. आणि सामान विखुरलं होतं. ते खुलं पोतेरं पाहत तो वेडावून तिथेच स्तब्ध उभा राहिला. तप चालूच होतं. आणि तो तिथेच होता. स्तब्ध.

-वि. वि. तळवणेकर

Diaries: Happy new year to us

दि. ३१. १२.२०१२

New Year's Eve this is! and I am here on business in Japan. All work. No holidays. I have been missing a lot of things lately, 1st I missed my direct flight to Japan, then after a long journey I realised I had missed my usual diary and brought along an old one. And in the black foreign sky lit with fireworks in distance, I am starting to miss her, my Ritu आणि आमचं ते पिल्लू. लगेच एक कागद घेतला, म्हटलं पूर्ण टुअर वर काय काय घडलं ते लिहूया. पण हात चाले ना. पेपर बाजूला ठेवला. डायरी वाचू म्हटलं. तसंही एकटं वाटलं कि जुन्या गोष्टी फार आधार देतात. . .

ऑक्टोबर ११, २००९

दिवाळी आठवड्याभरावर आलिय. घरात फक्त एका मागो माग एक याद्या पाठी पाडण्याची शर्यत लागलीय. एक तर नवीन अपार्टमेंट. रितूची आमच्या परिवारातली पहिली दिवाळी. तिच्या बोलण्या चालण्यातूनच "पहिली टेस्ट मॅच, ती पण लॉर्डस ला!!" असल्या तोडीचं pressure जाणवत होतं.

आज sunday ! हिला वेळ द्यायचा म्हणून सगळे इतर plans cancel ! आईचा फोन आलेला परवा, म्हणत होती 'चकल्या म्हणाव्या तशा खुसखुशीत नाही हो.…' '…लाडू पण जमतील हळू हळू, पण शंकरपाळ्या छान होत्या… '
........
...
..


दि. ३१. १२.२०१२

ते दिवस लख्ख आठवतात मला, 

मुळात रितू येई पर्यंत कधी घरी बनवलेला फराळ झालाच नाही. नेहमीच विकतचा! तरीही रितू ने मनावर घेतलेलं, पण काही जुळून येत नव्हतं. तिची हि दगदग पाहता कसंतरी व्हायचं. असं वाटायचं एकटी तीच राबतेय म्हणून  परवा मुद्दाम हून तिच्या साठी जेवण करायला घेतलं पण नेमकी पालक ची भाजीच तिची नावडती निघावी. तरी तिने खाल्ली. 'चव आहे माझ्या हाताला', असं म्हणाली. तिच्या या प्रेमळ बोलण्याकडे पाहता वाटतच नाही ती एका बिझनेसमन ची मुलगी आहे.
बडया बापाची औलाद म्हणजे उर्मटपणा हे किती फोल असतं हे रितू मुळेच रोज नव्याने उलगडत होतं मला.

नव्या घरासाठी निवडलेल्या पेंटींग्स एकमेकांना पसंतच येत नव्हत्या. सोफा घेताना हि तेच. मला convertable आवडतो तर हि म्हणते comfort नाहीये त्यात. या दुमतामुळे अजूनही घरात फक्त एक डायनिंग टेबल, चार फ्लॉवर पॉट्स आणि एक दोन वॉल हँगींग. बस्स.

एका अरेंज्ड मॅरेज झालेल्या जोडप्यात जशी काही काळ पोकळी असते ती आमच्यात हि होती, आणि आमच्या अनफर्निश्ड घरात हि!

आज थोडं जवळ येऊ या निर्धाराने बाहेर पडलो. गाडी न घेता taxi केली. पाठच्या सीटवर रितू सोबत बसलो. वाटेल ते वळण घेत वाटेल त्या दुकानात थांबलो.
रितूला डोळे बंद करायला सांगितले. काय आलं डोक्यात ते सांग.
ती म्हणाली, 'भूक'
मी विचारलं 'कसली'
ती फटकन म्हणाली 'दाबेली, रसगुल्ले, लस्सी, frankie. . . .'
taxi खाऊ गल्लीत वळवली. मीटर रनिंग ठेवला. रीतुनेच त्याला जायला सांगितलं. मग आम्ही आत शिरलो. हवं हवं ते सगळं मागवलं. मग रोटी झाली आता कपडा! पण संध्याकाळ होत आली, कपडे नको म्हणून सरळ मकान के लिये खरेदी.

कट टू क्रॉफर्ड मार्केट- and the first thing  we put our fingers on together - कंदील! and we bought it! बार्गेन न करता. मग त्या कंदील ला शोभून दिसणाऱ्या पणत्या, तोरण, Lamps, फ्रेग्रंसेस असा सगळा काही डोलारा घेऊन घर गाठलं.

लिविंग रूममध्ये lamps लावले, बाल्कनीत दोघं मिळून तोरण बांधत होतो. वारयाबरोबर रितूचे केस तोंडावर येउन गुदगुल्या करत होते. खूप रोमांटिक वाटत होतं. मी जवळ जाणार तर तिने चटकन चिमटा काढला. करंट लागलं. तिने कंदील हि लावला. मी फक्त रितू कडे एकटक बघत होतो.

मग ती कधी आत गेली आणि लाईट चालू केली कळलच नाही.
तिच्या हाकेने मी जागेवर आलो.
'लाईट कशी वाटतेय??'

त्या लाल शेड च्या लिविंग रूम मध्ये तिच्या वर पडणारया पिवळसर प्रकाशामुळे खुलणारं रितूचं सौंदर्य पाहून मी म्हटलं. 'सुन्दर. . . '
रितू म्हणाली 'काय?'
मी त्या शृंगारलेल्या काये कडे पाहत हरवून गेलेलो. पोकळी नाहीशी झालेली. दरवळत होता तो गंध. एका गोजिरया सोहळ्याचा. .

        एक ती रात्र होती आणि हि आजची रात्र आहे. खूप एकटा करून सोडणारा क्षण आहे हा. कि जवळ आणणारा? किती नाजूक असतात ना प्रेमाची समीकरणं ?
        अंगावर येणारी प्रत्येक झुळूक फक्त रितूचाच गंध लेवून जाते. खिडकी हिणवतेय असं काहीसं वाटतंय पण खूप गोड वाटते तुझी चाहूल. म्हणून राहू दे. मी फोन करायला हवा होता ना? काय म्हणेल ती? नाही!!
३:३० ला बरोब्बर फोन करू. तेव्हा इंडियात न्यू इयर येईल. आणखी ४ तास वाट पाहणं कठीण पण.
        पिल्लू तर इतक्या वेळात अख्खं जग डोक्यावर घेईल मोकळीक दिली तर. तो त्या Santa च्या गेट अप मध्ये किती cute दिसत असेल ना आज… 
…इथे बारा वाजत आले, फोनाफोनी सुरु झाली वाटतं… माझा पण रिंग होतोय… आलोच…

दि. ०१.०१.२०१३ [१:३०:am, Japan Standard Time JST]

हाहा हिचाच फोन होता. हिला ते दिवाळी बद्दल सांगितलं तर हसायला लागली म्हणते कंदील नव्हता तो lamp होता. असं बोलत ती सर्व गोष्टी लक्षात ठेवण्याची बायकी मक्तेदारी ठासवून देत खळखळून हसली. And I Love you for that! Endlessly! Waiting for pillu's whatsapp now... after that a good night's sleep! Happy New Year to me!!!! to uss... To us.. Love.

-वि. वि. तळवणेकर 

Diaries: Via पिल्लू

दि. - ०३.१२.१२

आज खूपच उशीर झालाय डायरी लिहायला, खरं पाहावं तर उद्याचा दिवस सुरु झालाय. एकीकडे रितू रुसून फुगून शेवटी खिडकीकडे तोंड करून निजलीय, पिल्लू त्याच्या मित्रपरिवारात नव्याने सामील झालेल्या सुपरमनशी गोड मिठी मारून निवांत झोपी गेलंय. बेड लगतच्या टेबलवरील घड्याळ जरी एखाद्या आळसावलेल्या माणसाप्रमाणे दोन्ही हात ताणून जांभया देत रात्रीचे १.५० झालेत म्हणून सांगतंय तरीही इतक्या वर्षांचा रुटिन तो कसा मोडायचा. म्हणून आजही बसलोच. (थोडासा पसारा हि आहे डोक्यात तो आवरूया म्हणतो) असो!

आज शेवटी उशीर व्हायचा तो झालाच. कसाबसा घरी परतलो. काही मंडळी गेट वरच भेटली.
दारात रितू भयंकर चिडली होती, तिने नजरेनेच सिंहगर्जना केली. मी पिल्लू कडे पाहिलं, ते फार दमलेलं पण मला पाहून पळत पळत जवळ आलं. मी त्याच्या गालाचा मुका घ्यायला खाली वाकलो तर त्याने माझ्या हातातला सुपरमन हिसकावून घेतला व त्याला घेऊन घरभर बागडत होता.

मला त्या क्षणी अगदी ओकबोकं वाटत होतं. ते म्हणतात ना guilty conscious तसं वाटत होतं. रितू लालेबुंद डोळ्यांनी आग ओकत होती. भरा-भरा कार्यक्रम आटपला. आणि ज्या क्षणी शेवटच्या पाहुण्यांनी दाराबाहेर पाउल टाकलं, हिने धाडकन दार आपटलं आणि तडक किचन मध्ये शिरली. भांड्यांची कडाडून घोषणाबाजी सुरु होती.
मी मौन पाळायचं धोरण पत्करलं. कुठल्या तोंडाने बोलणार? पिल्लू चा दुसरा बर्थडे, तयारी पासून मदत करेन म्हणालेलो. किमान मेणबत्त्या फुंकायला पण नाही आलो. काहीतरी पर्याय शोधायला हवा. टेबल लॅम्प च्या लाईट वरून हि वणवा पेटून उठेल आज तर. त्या आधी झोपेचा पवित्र घेतलेला परवडला.

तहाच्या प्रस्तावाचा विचार उद्या. गुड नाईट (कप्पाळ!!)

दि. - ०४.१२.१२

ऑफिस मध्ये सगळ्यांचे सल्ले घेतले. काव्या मॅडम, सोनाली मॅडम कधी ट्रबलशूटिंग ला इतकी कप्पाळ फुटी करतील तर भलं होईल सगळ्यांचं. पण असो त्यांचा उत्साह काबिल-ए-तारीफ होता. सोनाली मॅडम कदाचित आपल्याच सुप्त इच्छांची फाईल उघडून बसलेल्या, रोमांटिक डिनर काय, थायलंड ला विकेंड काय, डायमंड सेट काय.
आशिष कडे कॉफी मागवली तर तो कप टेबलावर ठेवत "बुके!! सर बुके द्या!"
मी सगळ्यांचं ऐकलं, पण काहीच पटलं नाही.
घरी आलो. कर्फ्यू असल्या सारखं वाटत होतं.
फ्रीज, बाथरूम, डायनिंग टेबल, टीवी, सगळीकडे कागदी नोटीसा होत्या.
Red marker! Red Alert!

दि. - ०५.१२.१२

आज रात्री ८ ला आलो. सरळ सह परिवार सासर ला गेलो.
तिथे संधी साधून बाबांना काही सुचतंय का ते पहिल, ते हि निरुत्तर.

दि. - ०६.१२.१२

आज काही नाही. आणखी एक दिवस. तोच चार चिठ्ठ्यांचा खेळ. झोप नाही येत म्हणून डायरी चाळून काढली. आह!! गॉट इट!!
(चला गुड नाईट)

दि. - ०७.१२.१२

ब्लँक फ्रायडे. कधी रविवार येतोय असं झालंय. लिहायला असं काही नाही. आजही जुन्या डायरया वाचून काढल्या.

दि. - ०८.१२.१२

आज पूर्ण दिवस सगळी कामं आटपली. संडे ला नो ऑफिस. उगाचच बुके नेला घरी. अनइम्प्रेस्ड. माहितच होतं.

दि. - ०९.१२.१२

सक्काळीच उठलो. ब्रेकफास्ट रेडी केला. विसरलेलो माझ्याच हातची चव. पिल्लू ला आंघोळ घातली. फ्रायडे ला घेतलेला शर्ट घातला. त्याचा फेवरेट येल्लो कलर!
रितू रेडी होऊनच बसलेली. सगळं काही पाहत.
मी गाडी काढली. रितू पिल्लू ला घेऊन मागे बसली. म्युझिक पण खास! दोन गाणी पिल्लूला आवडणारी तर एक रीतुच्या आवडीची गझल. पिवळसर किरणं रितू च्या चेहऱ्यावर किती डिवाईन दिसत होती. कोणती तरी एक गजल ऐकताना पिल्लू झोपी गेला.
त्याला तसं निवांत पाहून पहिल्यांदा रितू काहीतरी बोलली.
" कुकिंग मागे पडलीय, पण रोमान्स बरयापैकी आहे अजून "
मी आरश्यात एक झलक पाहिली, She smiled. Happily. 

नॅशनल पार्क आलं. खूप खेळ खेळलो. प्राणी-पक्षी पाहिले. माकडांना चणे खायला घातले.
तिथून मग डॉमिनोज चा पिझ्झा. पिल्लू आवडीने खातो. म्हणून ते.
मग पेंटर्स हाउस. तिकडे पण एकच मज्जा. फक्त रंगांमध्ये बरबटलेले कपडे. आणि काय ते नव-नवीन अविष्कार!

घरी आलो तेव्हा झोप डोळ्यावर गिरक्या घालत होति. पण प्लान नुसार गोष्ट सांगायचं ठरलेलं. अर्ध्यावरच पिल्लू गार.रितू निवांत निजलेली. तिला तसा पाहून खूप सारया समाधानाची झुळूक अंगावरून गेल्याप्रमाणे झालं.

मी व्हिस्की चा पेग घेऊन बाल्कनीत जाउन उभा राहिलो खूप वेळ. एकच विचार!
काल पर्वा जर मागे वळून पाहिलं नसतं तर कळलंच नसतं. आता बायको शी जवळ जायच असेल तर...
 Via पिल्लू. Noone else!

-वि. वि. तळवणेकर

Diaries : A not so mundane monday

It was a Monday I recall, Yeah! funny isn't it? How I have the most forgetful day of the week, so vividly etched in my memory. But such was the charm of that day, Let's roll back a little towards that day.

~*~

photo from shutterstock.com

      zzzzzzzz zzzzzzzzz Buzzed something in my ear, Must have been mommy, I checked the wall clock gloomy eyed, And I got out of the bed bolt upright!

7:30!!

I was 15 mins late into the day. I cursed myself! Then looked at mummy. She returned a grave stare.

‘No point blaming’, I remorsed in my mind.

I rushed through everything, had my breakfast on the go waving a good bye to mother, then suddenly I remembered something; I gathered my phone from the desk quickly coming back in. I looked at the screen, and grunted furthermore looking at my dead cell phone.

I was angry at myself for not putting the phone on charge.

And I let my anger felt as I charged through the gate towards the bus. I quickly got one. But when I checked my watch and did a mental calculation, I was 30 mins. off my usual schedule.

I reached the station, the platform was relatively full near the ladies compartment, I stared and gave a frail smile to a familiar auntie. I swiftly switched my gaze towards the indicator, then at the watch and then into nothing doing my math, I was surely in for a firing from my senior authority. Train was arriving, It was swelled with people commuting to their respective workplaces. I was sure I wouldn't get in, still I tried but in vain nothing flinched among anything or anyone on board.

Suddenly I felt a tap on my head and someone rushing past me. I looked over and found the same aunty getting into the general compartment, I followed without a word.

As I got in, most of them made way for us, letting us in. A gentleman got up and offered aunty a seat. Aunty quickly sat down, another man from the next bench got up. An uncle told me to be seated; I thanked him and sat down keeping the bag on my lap.

As I sat, it was an awkward moment for me. I tried looking into nothing but soon that became very daunting in itself. So I looked out the window for a change, took the phone out from the pocket and tapped it twice or thrice very anxiously. I was almost livid with myself.
What if something important came up this moment? What if I missed some text or two?

More than anything I just wanted myself to be distracted, But alas! it was not to be. Next station came; I looked out. Few more people got in hustling and shouting. All I could hear was the thudding of the bogie as it moved out of the station, now I looked around for a change.

I stared at straight eyed faces, one of them stared back, I looked away. Then I looked on to the other side and then into my dead cell phone again.

Then came the announcement for next station, suddenly everyone was war-like alert, clutching onto their belongings, biting their teeth, and as the train stopped almost all of the herd got down all at once like some mercury slipping along the floor.

Someone at the door shouted, "Khaali hai, Khaali hai, aaraam se bhai" (it's empty, take it easy)

A couple of people stepped in, and behind them a family of three. They sat opposite me; meanwhile I shifted to the window seat. Jubilant! I must say! On a Monday, that too running late, it's a consolation worth welcoming.

Suddenly I could feel a rush of positive energy around, maybe because there was ample oxygen to breathe on for now (*wink wink*). Meanwhile on outside a soaring aero plane captured my imagination. I looked up with a tinkle in my eye; I felt a rush of memories surging in! The giggles of that kid sitting opposite took me to a different track. I recalled how my father used to show them to me like spotting a unicorn on a jungle safari and I would just stare awestruck by its super powers.

I just stared at the silver lining that appeared around those bunny clouds that partially covered the rising sun. Suddenly the thudding bogie had a rhythm to it, and my grievance for my phone's MP3 player seemed hardly significant. Suddenly everything rushing behind had a meaning to it, I could recall silly little details from my times when I took to this world clasping onto papa's little finger with my tiny tiny hands. The distant buildings and little trivia that came along with it like a free tattoo with an alpenlibe or that tiny comb with my favorite Barbie doll. I could recall the horror stories my father used tell about that huge towering building kissing the skies, how it was once home to several ghosts. And I would clutch onto his arm while listening to it. I laughed at the thought of it now. The lady opposite had a smile on her face; I didn't fail to notice that. I smiled back.

For the time being at least I was sailing onto those paper boats, taking a ride on a royal chariot, listening to chimes of lullabies.

Hard to believe it was a Monday, that too a working one, my conscience felt like it was summer time from my primary days.

But, this bliss didn't last long, the announcement for my destination was made, I got up, glanced at the aunty, waved her good bye.

The joy ride, it ended, but I was in no hurry as if I had found my grail, and the quest was complete. The aroma of that morning till date graces me, like nothing ever before, the meager struggle of my smile through that difficult start of the day made me cherish it to the core.

And it was one special day I would say, And It made me believe, there is enough light around for us to shine bright, sunny and happy to the heart.

-V. V. Talavanekar

Vent

                 It's been quite a long time since I landed onto a story, since I came across a pair of eyes captivating enough to be back to my desk, untill that evening.
                 I came across a girl in an otherwise empty place. It must have been some family gathering. Her inattentive look towards everyone gave away that she was there unwillingly, She would have prefered a cafe by the bay, alone and a coffee to gulp and waves of roaring sea to submerge her throbbing heart. But here she was! few tables across me, at this crowded restaurant. I believed her energy was so powerful, so full of love, one could hardly pass by it unnoticed. Strangely though nobody seem to care around her. They were all enjoying their exchanges, nods and smiles of approval.

                 Her eyes glassy but true, almost on the verge of breaking down. Her hands moved swiftly, lacking her usual grace (one could sense she being a lady of thorough manner in the way she conversed); only the most observant could notice the shiver in her movement, the shattering heart that was driving her around driving her anxious and vulnerable, sitting steady at one place among eyes which stayed focused on her.

"GOSHHH!! Look away!"

                 A meagre eye contact made her uneasy, let alone the overcrowded presence who one could relate to on a ration card, but none of them was aware of her story. She felt like being under house arrest.
                 She craved for sweetness, she craved for someone who could start of a conversation of her interest and didn't care for her to hold on to it, she wanted to listen! just listen to her favorite fairies, her favorite stories. But not utter a word, there was nothing there within her to express, nothing that the cheerful surrounding would approve of.
                 She just wanted to be pampered, like a infant, toddling, struggling to get through the doorway, to get back out and feel the sunday morning sunshine, oozing her and comforting such that her dark circled eyes would shed its seasonal wrinkles and beem and blossom with a smile mermaids be envy of!
                 I just sat there, all the while admiring her courage to keep herself together, a slight twitch here and there, grabbing at the arm of her sister maybe till her pain vented, cuddling with the youngest member on the table (still in diapers), making him laugh and hugging him warmly such that the chills be no more, and amidst all this the chitter chatter around her goes on.
                 Just then her phone rang, she looked at it and excused herself out the door. I looked on from the glass door. She walked out, holding the phone to her ears and just when she was sure nobody could see her, She just leaned against the wall, stroked her hair behind the ear, and stared up breathing out all her energy.
                 I stared in the direction of her gaze, there was this restaurant and it had a chimney atop coughing out dense grey smoke. And there was a man standing by the window, with his palm placed flat on the glass. I gazed back at her, she raised her hand shakily, and broke into a torturous smile. And then he blinked in aproval. Then he vanished. And an elderly woman probably her mother, tapped her shoulder. And the chills came back!
                 I looked up again, at the chimney, and the smoke, and wondered one can never predict what must be cooking under that grey formless smokescreen of cloud.

-V. V. Talavanekar

A Selfie

               Today #morning, I took a train from Goregaon for Matunga, and thankfully got a fourth seat, opposite me was a lady siting with her child, (maybe taking her to school). She was checking her workbooks, and pointing out certain mistakes in it! The kid frowned at her mother for scolding her in Public. Then the mother went back to her #cell phone. She was constantly texting and typing on some #Samsung #Grand / #Galaxy / #S4 / #Neo / #Whatever. meanwhile the kid fell asleep.

               The mother patted the kid gently and then snap!!! and #Instantly flashed her phone at her daughter, trying to capture the moment. But 'angle nahi mil raha tha (she couldn't get the angle right).'
               So she outstretched her arm trying for a selfie with her #Daughter in #MumbaiLocal during #RushHours. But after positioning her arm for about 10-12 seconds trying to manouvre the fingers onto shutter button she gave up. Then she took a pause. a brief one.
               Then again tried the same, this time with a dangling tongue and a wierd face to go with. Again she failed to capture that #Cute moment. Aah.. I was almost laughing my stomach off inside of me.. The kid really looked #Adorable but the scene was #Hillarious

               Now the lady looked pissed, maybe she #desperately wanted to share that pic with someone.. (there were lot of unknown numbers on her whatsapp chat :P :P ;) Ohh yeahh I am Quite a guy at eavesdropping ;) )
               Now she sent her #Creative juices free, she came up with a new idea, She held her phone facing herself, clicked the shutter, and quickly turned the phone around, thinking she finally had her #shot. But alas!! the look on her face told it must've been some blurry #photograph of a fellow passenger! She did this 2-3 times again! failed.

               All the time I was wondering, did she eat her front camera? And there it was! she found a way to switch it on! The phone flashed again, but this time with a front cam on (and yeah it was facing her, she wasnt THAT stup.... You know..). But dear lady, maybe she was too #Cool for selfies, she just couldn't manage it. She must've been sweating way more than a usual local commuter. One heck of an exercise!!

               The train crossed Jogeshwari, then Andheri, then Vile Parle, The speaker above cried out "Pudhil station Santa Cruz, Agla Station Santa Cruz, Next station Santa Cruz..."

               And here, the lady was on an improbable mission, moving about herself, shifting and struggling in her place, and waking the kid in the process a couple of times, but tapped her to sleep thinking... "SLEEEP You kiddo, I want my #SELFIE"

               After Vile Parle, most of the people got off, A man sitting beside the lady got off too.

She quickly made use of the space moved back a little, And #CLICK!!!

               Screw the selfie! I will send it anyway!

               Phew! The circus ended finally.

               I was hoping she understood that somethings are out of our reach, Then I gave that lady a second look, and sighed, 'Forget it.. God bless that kid'.

-V. V. Talavanekar

निखारा

काही मनं अकल्पित अशा दुखःचा निखारा जपत असतात, वेळेनुरूप त्यावर राख जमा होते, तोच कोणी नकळत पणे फुंकर मारून जातो वा अशीच एक झुळूक त्यावरून जाते, आणि तो लालेबुंद निखारा उघड्यावर पडतो, बहुतेकांच्या नजरेतून तो निसटतो पण आपल्या नजरेस ते येतं, नि क्षणभरासाठी का होईना पण एक चटका बसतो, वाटतं पुढाकार घ्यावा, मनात शिरकाव करून त्यावर पाणी शिंतडावं, पण आपल्याला ते नाही जमत. तो दाह इतका ज्वलंत असतो कि आपल्याला आवरतं घ्यावंच लागतं. .

कारण तो निखारा विझवायला एकतर मूळतः राख  झालेलं अथवा पाण्या प्रमाणे निर्मळ असं मन असावं लागतं.

-वि. वि. तळवणेकर

Brains

         Aah.. When will they understand we all are just the same, the human beings. Except for our brains.
           Our faces, our arms, our fingerprints, the differences in these are insignificant; what one should really look at, understand and respect is our brain.
           We all are customised in the same manner except for this fragile ball at our temple.
           Our brain is more like a dog. If trained in a right manner over a long period of time it can do what its taught to do, and accomplish what it could not manage at the earlier stage; but there is a limit to it. There are things out of reach of every particular brain. For each and every single brain out there, is a limitation which will mock it like a tail which this dog can never get hold of and keep circling around it's own self.
           It's just wrong when people judge from the outside, because it's something under that skull of yours is what makes it all happen. And not just a third party should look at it that ways, but we ourselves can do great wonders if we manage to have faith in this brain a little and put aside those doubts holding you back.

'Train to gain or else everything will be in vain!'

V. V. Talavanekar 

ठराव

पक्ष्यांचा किलबिलाट केव्हाचाच क्षीण होऊन गेला होता. ती केव्हाची येउन पारापाशी गिरक्या घेत उभी होती. सारखी सारखी मान उंचावून पाहतेय, दूर वर कोणाची चाहूल लागतेय का ते. पण कोणी नाही.

'आपलं ठरलं होतं, सकाळच्या प्रहराला भेटायचं. . . हुह्ह !' ती स्वतःशीच पुटपुटत झाडाची पानं कुस्करून जमिनीवर भिरकावते, व पुन्हा गावाकडे पाहते.

शेवटी घिरट्या घालून घालून दमून खिन्न मनाने पारावर जाउन बसते. आता फक्त रडू फुटायचं राहिलं होतं तेवढंच. तोच कोणीतरी धापा टाकत येत असल्याचा आवाज येतो.
ती आयुष्यभराच्या अपेक्षांचं ओझं घेऊन वळते. पण त्याला रिकामी हाती येताना पाहून अधिकच खिन्न होते.
तो तिच्या समोर येउन उभा राहतो. तिची संपूर्ण काया नजर भरून पाहत राहतो, मग क्षणभर तिचा चेहरा न्याहाळतो. आणि माहित असूनही उगाचच विचारतो,

'काय झालं?'

ती हिरमुसून म्हणते, 'काही नाही.'

तो चटकन परत प्रश्न करतो, 'काही उत्तर नाही मिळालं ना?'

ती हलकंसं वर पाहते पण काही बोलत नाही.

तो तिला खांद्याला धरून खाली बसवत म्हणतो, 'अगं प्रियकर गं मी, मी तेच बोलणार जे तुझ्या काळजात भिनणार'

ती नेहमीसारखा त्याचा बचाव करत तुटक स्वरात म्हणते, 'तसं काही नाहीये.'

तो आपले पाणावलेले डोळे दूर करत म्हणतो, 'तसंच आहे. अगं वेडाबाई जग म्हणजे प्रियकर नव्हे गं. या जगाशी तुझं काही नातं नाहि. त्यांनी कितीही,  कितीही आत्मियतेने आरसा दाखवला तरी तुला माझीच छाया लागणार. का सांगू?'

ती भाबडेपणाने विचारते, 'का ते?'

तो थोडं पोकळ हसतो. तिचा तो मेहंदी न उजळलेला हात अलगद हातात आपल्या घेतो. आणि अलवारपणे गोंजारत म्हणतो,

'कारण इथे निरसन नाही झालं तरी समाधान आहे. . '

ती हसते. पटलं हे. ती पण हळूवार पणे आपली बोटं त्याच्या हातात खिळवत त्याच्या छातीवर डोकं टेकवून त्याला बिलगून बसते. ती त्याच्या छातीचे ठोके ऐकत राहते. तो बोलत राहतो.

". . पण हा गारवा क्षणिक. कालांतराने ऋतूपालट होणार, पानझडी होणार. मग एक बोडकी, रुक्ष सोबत उरणार जिच्या सहवासाने तुझी उन्हाची झळ परतून लावायची क्षमता क्षीण केली असणार. मग हे झाड हि नको व ती झळ हि नको."

ती चिडून पायातली चप्पल पायानेच झटकते. त्याच्या छातीशी बिलगलेली ती, त्वेषाने हातानेच त्याला दूर करू पाहते.

तो हात फ़ैलाउन चकित होऊन तिच्याकडे पाहत राहतो.

दोघांची नजरानजर होते. तिचे डोळे लालेलाल झालेले असतात.

ती लगोलग त्याच्या मिठीत जाते. .

'उह्हू. . . गप्प बस. आपलं ठरलं होतं ना . . '

तो तिचे केस कुरवाळतो, तो परत काहीतरी बोलणार तितक्यात त्याला आधीच तोडत कडाडते, 'काही नको बोलूस तू!'

काही काळ ती तशीच बसून राहते, पूर्णतः त्याच्यात विलीन होत. आणि मग एका झटक्यात त्याला दूर सारत तो अर्धवट लोम्बणारा गजरा, ती भरजरी शालू नेसलेली, हिरवा चुडा घातलेली प्रतिमा एकदाही मागे वळून न पाहता पाठमोरीच निघून जाते. आणि तो मर्त्य अवस्थेत पाहत राहतो. व प्रहर बदलतो.

-वि. वि. तळवणेकर

नुसती कागदावर उतरवली म्हणून. .

कागदावर उतरवली म्हणून काय तिला कविता म्हणायची?

एका मागून एक गिरबटलेलं कडवं,

कडव्याच्या शेवटी पुन्हा तेच धृवपद येतं आडवं,

अस्सल कविता तर आमची आजी विणायची,

मंद ताल देणारं तिचं खुटयावरचं बोट,

अन जात्याबरोबरच भरडणारे तिचे आडवळणी  ओठ,

झाकल्या मुठीने किती छान गुणगुणायचे. .

कुणीतरी कागदावर उतरवली म्हणून काय तिला कविता म्हणायची?

'चिऊ' ला यमक 'काऊ' अन 'राम' ला यमक 'श्याम',

कविता म्हटलं कि असलंच नुसतं जुळवाजुळविचं काम,

काव्य शोधायचं असेल तर त्या कवायतीच्या पटांगणात थांब,

चपळ सर्पा प्रमाणे लांब लचक रांग,

एका ठेक्यात सावधान दुसरया ठेक्यात विश्राम,

कदम ताल करता करता दहिने मूड कर तडख सलाम.

बसल्या बैठकीत कागदावर उतरवली म्हणून काय तिला कविता म्हणायची?

समोर कागद, पेन आणि मनात घुसमट उरायची,

साद ऐकायला कोणी नाही म्हणून भावनांना हि पळवाट करायची,

अरे थोडा मॅड होऊन घराच्या भिंतींबाहेर ये,

झरयापाशी बसून निसर्गाचं पद्य खोलवर घोटून घे,

पाहून ये त्या स्वैर बागडणाऱ्या फुलपाखरांचं हेवन,

आणि प्रवाह विरोधी पोहणाऱ्या माश्या भोवतालचं 'जीवन'

आता तुम्हीच सांगा ना . . नुसती कागदावर उतरवली म्हणून काय तिला कविता म्हणायची?

- वि. वि. तळवणेकर

For the old times sake

"When two previous lovers bump into each other after a long span since their breakout. ."

"FOR THE OLD TIMES SAKE"

He skips a beat. .

She just clears her throat.

For the old times sake. .

He waves. .

She responds.

For the old times sake. .

He greets. .

She nods.

For the old times sake. .

'So?' says he. .

'Great' says she.

For the old times sake. .

She goes past him.

He asks to wait. .

For the old times sake. .

He asks for the number. .

She gives.

For the old times sake. .

He piles on further,

She stares blank.

For the old times sake. .

He tries to reach out to her,

She retreats.

For the old times sake. .

He goes to his knees. .

And she walks past her past.

For the old times sake. .

-V. V. Talavanekar

Home

MUMBAI, July 29, 2003:

"ARRRGHHH.. So much noise this..!!" He thought to himself. "STOP IT!! SHUTTT UPPP!! FOR GOD'S SAKE SHUTTTT UPPP!!!!".

           He grabbed his slightly wrinkled temple with both hands. He opened his eyes and looked around. Nothing seem to move, except for swiftly growing traffic across the street. He stood there still at his regular bus stop. A street dog by his feet calm in his own senses. And some fluttering pigeons atop the Bus Stop Pole. He looked at the traffic. checked his watch then patted nervously at his right trouser pocket. His shirt looked shabbily tucked in and that bag was oh so big for him, but not as big as his burdens. Then he took an abrupt half turn and gave a long star at the medical store far behind.

           Wooooshhhhh. A bus came to a screaching halt. He put a foot forward and then stopped in his tracks. few people by the window stared at him. 'ting.. ting..' The conductor signaled, and bus left. He stood there. paced around himself, clenched his fists and headed for the store.

           His eyes were grim and heart heavy. He held the forged prescription in his hand and as he reached the medical store, he stopped short by a foot or two. looked around and then handed over the prescription to the store guy. He looked at it for a moment, and then raised his brows seeing a man of a tender age of late 20s purchasing sleeping pills. But the prescription was very reassuring, (his long hours in DTP tutorials had paid off.) so he quickly handed over the bottle. '275 Rs' said the store owner after rotating the bottle a few times for price tag. He paid the amount, pocketed the bottle and left. The prescription note he was carrying fell off the counter and slipped under the hoardings outside the store. The only note he carried that day!

           While on his way back. He saw another bus again, same route. He looked up, but today he was in no hurry. He went about at his own pace. He missed out on this bus as well. He reached the stop, sat on the bench and placed his bag besides him. He sat there waiting. Looked up high in the sky, some eagles soaring high (as high as his dreams). A bunch of friends having some evening fun and right behind them a couple in their mid thirties out for a evening stroll. He sat back straight. The bus was taking bit too long. Even the dog by his feet started murmuring at the delay.

           Finally the bus arrived, he waved his hand to stop the bus. The bus stopped right in front of him. He climbed up, took a right turn and crashed into the last window seat. conductor came in asking for ticket, he waved from a distance and mouthing "pass hai!!" (I got the pass). So the conductor went back to his place.

           The bus was slowly moving through traffic, he was staring at the shops and cafes, some of which held some dear memories of his youth. Now they mocked him bringing him disgrace, he thought of his family that he left behind in Gurgaon, and of-course the unmentionable. Meanwhile his fingers kept toying with the bottle.

          When the bus halted for its due stop, a sea of people flooded the bus. He stared down at the bottle. He could see a P. C. O. besides the bus stop. He thought of making a final call, but then he shrugged it. He knew nobody would be there on the receiving end. Then he thought of a note. But then again, what for?? I will always remain to be a coward. A coward who quit on this world.

          He knew, there was no point in all this. He had had enough of these arguments, he couldn't convince anyone anymore, he couldn't make things right, and even if he tried to, they won't bother to buy his opinion, they just didn't care, even if he died today, to them he would always be a coward. A looser! So be it! He knew no one was there to step forward and give him that tight embrace and melt all those stony bitter parts of his soul. To show him light to bring him hope.

          He opened the cap partially. There were too many who could have seen him doing it. But he thought of them as too busy in there daily motions that they would ignore him. He thought he would act asleep and fool everyone.

          And in one go, he opened the bottle and gulped all the pills. And leaned his head sideways onto the window, and he felt he was setting free, heading home, he felt as if he had his solace. 

           And just then Kaaabbbbbbooooooooommmmmm!! a loud blistering noise broke through. Everything went into time warp!! He could feel his head slowly rocking back and then hit by shattered rods, sharp piercing debris hit his body. penetrating his body right through. The whole bus was busted open. Bodies flying over, windows in the vicinity wrecked open. and there was a huge cloud of smoke covering the site and within all this chaos was his body! at ease, at peace.

           Next day morning, the newspaper read-

"48 VICTIMS FELL TO THE TERRORIST BOMB ATTACKS, 4 STILL UNIDENTIFIED"

           Yes! he was among them, he was a victim, but a victim of what? it never surfaced. It got crushed beneath that debris. But now, all this didn't matter to him though. He was home!

-V. V. Talavanekar