सुखाचं चिटोरं

                  दर दुसर्या व चौथ्या शनिवारी कॉलनीच्या थेटरात (पत्र्याच्या शेडमध्ये) कॉलनीचा हास्य कट्टा भरतो. सोसायटीच्या अनेक उपक्रमातील एक. मी सहसा असल्या कार्यक्रमांना भिक घालत नाही पण आजकाल सगळेच एकदम बिझी मोड वर चालतात, तर अधून मधून जाउन बसतो शेवटच्या बाकावर. साठे साहेब या कट्ट्याचे जनक. ते आपल्या हलक्या-फुलक्या चुटकुल्यांची सांगड घालत मंच सांभाळतात. चांगली २०-२५ हौशी मंडळी जातीने जमतात व सोबतच काही बुजुर्ग मंडळी कॉलनीत आडोश्याला झाड नाही म्हणून या शेड मध्ये येउन बसतात. लहान्यांची ये-जा, पकड-पकडी चालूच असते.  घड्याळाने ६ चा टोला दिला कि साठे साहेब कट्ट्याला सुरवात करतात. दाराकडे मीच बसलेलो म्हणून मला खुणेनेच सांगितला दार बंद करा म्हणून. मी आपलं पायानेच पुढे सारलं आणि टेकून बसलो बाकावर.
                  कट्ट्यावर खूप नमुने मंडळी जमतात आपापले किस्से सांगायला. प्रत्येकाने आपला किस्सा कागदावर लिहून साठ्यांकडे द्यायचा ते त्यातला सर्वात हास्यास्पद किस्सा निवडणार, व त्या व्यक्तीने तो २ मिनिटात सादर करायचा. म्हणजे अर्ध्या तासात कट्टा बरखास्त केला जातो. तर. ६ वाजलेत आता कट्टा खुला.
                  साठे प्रस्तावना म्हणून आपलाच एक कोणता तरी किस्सा सांगतात, कधीतरी ते आपल्या बायकोवर पुरते बरसलेले. त्यांचा कोणता आवडीचा शर्ट सापडत नव्हता म्हणे, आणि बायकोने निवांतपणे त्यांना आरशासमोर नेउन उभं करते. आणि ते प्रकरण शर्टाचा खिसा हलका करून कसं निस्तरलं असं काहीतरी . . सांगून मग स्वतःच थोडे हसले मग सामंत आणि पोष्टेसाहेब टाळ्या देत देत हसले (त्यांना आपलंच काहीतरी आठवून गुदगुल्या झाल्या असणार कारण इतर सर्व फारतर ओठ किंचित हस्ल्यागत करून शांत राहिले). त्या पाठोपाठ ४-५ जण आणखी येउन गेले. त्यातल्या त्यात रानडे काका बाजी मारून गेले. कारण त्यांच्या रिक्षावाल्या भय्याच्या फसगतीवर सगळे बेंबीच्या देठापासून अगदी खो-खो करत हसले.
                  मग साठ्यांनी पवार म्हणून कोणतरी मधल्या बाकावर बसलेल्या माणसाला मंचावर बोलावलं. ते एकदम ताडकन उठून उभे राहिले. क्रीम कलरचा शर्ट, खाली पायजमा. हे कट्ट्यावर नेहमी येतात एवढीच यांची आणि माझी ओळख पण आज वाटतं प्रथमच समोर जाणार होते असा एकंदरीत त्यांच्या वागण्यातून दिसत होतं.
                  स्प्रिंगचा बाहुला टुन-टुन करत जावा तसे ते समोर जाउन उभे राहिले. डोळे मिचकावत सगळ्यांना एकदा पाहिलं आणि मग हातातल्या काहीशा घडी पडलेल्या चिठ्ठीत डोकं खुपसून ढसा-ढसा रडायला लागले.
१५-२० सेकंद ते तसेच रडत होते, सगळ्यांना यात काहीतरी मिश्किल असावं म्हणून मजा येत होती. लोक त्यावर फिदी-फिदी हसत होते. पण पवारकाका अगदी ओक्साबोक्शी होऊन रडत होते. वातावरण एकदम गंभीर झाला. साठ्यांना काय करू उमजेना. लहानगी मंडळी डोळे मोठे मोठे करून पहात होते. साठे धीर द्यायला म्हणून जवळ गेले. तर साठ्यांना झिडकारून पवार मागच्या दरवाज्याने बाहेर निघून गेले. कट्टा सुन्न.
                  दरवाजा वीतभर उघडा होता, त्या फटीतून मी पवारांना मैदानाकड्ल्या बाकावर जाउन बसताना पाहिलं. मी हळूच दार सारून बाहेर पडलो. मैदानात जाउन पाहिलं मुलं एकीकडे खेळत होती. पवार अजूनही तिथेच होते व काहीतरी पुटपुटत होते. मघाशी शेड मध्ये थोडा अंधार होता म्हणून काही कळायला मार्ग नव्हता, पण संध्याकाळच्या तिरप्या किरणात त्यांचे पाणी तरारलेले डोळे स्पष्ट दिसत होते. मी समोर गेलो तर त्यांनी घट्ट मिठी मारली, त्यात ती चिठ्ठी खाली पडली. मी शांतपणे उभा होतो. जेव्हा त्यांनी परत माझ्याकडे पाहिलं तर ते हसत होते. मला थोडं बरं वाटलं. आनंदाश्रू. पण लगेच नजर खाली केली.
                  मी खाली वाकून ते चिटोरं उचललं. त्यावर तुटक अक्षरात गिरबटून ठेवतात तसं काहीतरी लिहलं होतं. मी पूर्ण वाचलं तर चेहऱ्यावर एकच ओभड-धोबड हास्य उमललं. तारीख हि होती पण ती फार जुनी होती. माझ्या लक्षात आलं पवारांचं बछडं असणार हे पण यापूर्वी त्यांना कोणासोबत येताना पाहिलं नव्हतं. मी त्यांना प्रश्न नाही केले. तो कागद त्यांच्या अर्धबंद मुठीत देत मी त्यांच्या सोबत बाकावर बसून राहिलो. समोर पोरांचा खेळ पाहत राहिलो. एकदा वळून पाहिलं काका तसेच हसत होते. मी शंका मांडली नाही, ते कोणाचं अक्षर आहे, आता कुठे असतात राहायला? वगैरे वगैरे असा काही नाहि.
                  त्यांच्या चेहऱ्यावर हर्ष होता, आणि त्यापलीकडे माणसाने जाउच नये. मी तिथेच निवांत बसलो. या विचाराने कि, ' काय कमाल आहे ना? खिशात कितीतरी चिटोरी असतात, रंगवलेली, नक्षीकाम केलेली, पिंपळपानाप्रमाणे जपलेली, पण सुख कोणत्या चीटोऱ्यातून उलगडून बाहेर येईल सांगता येत नाही.'

-वि. वि. तळवणेकर

ज्याला जे पटेल ते, म्हणजेच. . दहीहंडीसाठी वाट्टेल ते

हा ब्लॉग लिहिण्यामागे समीक्षण वगैरे असला, किंवा उगीचच सिद्धेश आपला मित्र म्हणून उसनी तारीफ करा यातला कोणताही हेतू नव्हता पण ते असतं ना… थरात कोणीतरी बेंबीच्या देठापासून आवाज देतो, "अरे. .  बोल बजरंग…" आणि आपल्या तोंडून आपसूकच निघतं ". . . . बली कि जय!!!" असंच काहीसं हे, म्हणजे मला जे पटलं ते.  

                 अनुबंध २०१३ या कार्यक्रमात साद एन्टरटेनमेंट प्रस्तुत सिद्धेश सावंत दिग्दर्शित "दहीहंडीसाठी वाट्टेल ते" हा स्मिता पाटील लघुपट स्पर्धेत घवघवीत यश (सर्वोत्कृष्ट लघुपट आणि एडिटिंग - प्रथम, सर्वोत्कृष्ट दिग्दर्शन - द्वितीय क्रमांक) संपादन केलेला माहितीपट प्रसारित करण्यात येणार होता, साडेसात वाजता रवींद्र नाटयमंदिरला. साडेपाच पर्यंत घरीच होतो. आलं मनात, सरळ प्रभादेवी गाठलं, रवींद्र नात्य मंदिर. डोक्युमेंट्री सुरु झाली, आणि त्यात दर्शवलेला विरोधाभास, याबरोबर प्रेक्षकांचा हशा, आणि थराराबरोबर हायसे होणारे कित्येक श्वास इथेच हंडी हाताला लागल्यागत होत असेल निर्मात्यांना. डोक्युमेंट्री संपल्यावर रंगमंचावर प्रकाश पडला, सोबतच प्रेक्षकांच्या विचारशक्तीला उजाळा मिळाला असेल यात शंकाच नाहि. कारण डोक्युमेंट्री संपल्यावर एक मान्यवर व्यक्ती मंचावर येउन बोलून गेली, आणि त्यांना जे भावलं ते मी जे टिपलं त्याहून पुरतं निराळं होतं. मनातच हसलो स्वतःशीच.

                 महाराष्ट्रात आणि मुख्यतः ठाणे-मुंबई परिसरात मोठ्या उत्साहात साजरा होणारा दहीहंडी उत्सव विविध माध्यमांद्वारे जगभर प्रसारित केला जातो. तसं पाहायला गेलं तर वेगवेगळ्या अंगाने हि दृश्य टिपली जातात, हंडी वरून, खालच्या थरातून, दूर अंतरावर राहून, धावत्या वाहनावरून, बाल्कनी-गच्ची मधून, आयोजकांच्या मंचावरून! जशी सोय होईल तशी.
                 पण "दहीहंडीसाठी वाट्टेल ते" पाहिल्यावर टी व्ही वरून आपल्या पर्यंत जे पोहोचतं ते एकंदरीतच फार एकांगी असं चित्रण आहे असं वाटतं. सह्याद्रीवर, बातम्यांमध्ये व इतर वाहिन्यांवर जी काही दृश्य आणि "शोर मच गया शोर" "गोविंदा आला रे…" अशी सिनेगीतं या मागे, या उत्सवाच्या गाभ्यात, त्याच्या अंतरंगात व बाह्यांगात जो भाव आहे (आणि हो भाव म्हणजे ती पाच आकडी, सहा आकडी संख्या नव्हे बरं का? ) जी कळवळ आहे ती सर्व थरांमध्ये पोहोचली जात नाही, मधेच कुठेतरी कोलमडून पडते.
                 सिद्धेश आणि त्याच्या टीमने मिळून या उत्सवाचा सर्वागीण अभ्यास करून एक आर्थिक, मार्मिक, अध्यात्मिक, राजकीय, सामाजिक, कौटुंबिक, बेसुमार, भेसूर व वलयांकित अशा सर्व भूमिकेतून उत्तम रित्या मांडलंय.
                 मला विचाराल 'हा माहितीपट कोणासाठी??' तर दहीहंडीशी प्रत्यक्ष व अप्रत्यक्ष असा संबंध असणाऱ्या प्रत्येकासाठी, मराठी संस्कृती, राजकारण, व्यावसायिकीकरण हे एका रिंगणात घेऊन बोलणाऱ्या प्रत्येकासाठी, आणि हो खांद्याला खांदा भिडवून उत्तुंग पराक्रम गाजवणाऱ्या त्या गट्सी गोविंदासाठी!!
                 गोविंदाबद्दल याहून बोलकं आणखी काही असेल असं मला तरी वाटत नाही. म्हणजे यात प्रत्येकासाठी काही ना काही आहे हेच याचं यश आहे, सगळंच कसं माथ्यात शिरणार? मडकं उतू जाइल अशाने. पण थोडं-थोडकं का होईना पण ज्याला जे पटेल ते म्हणजेच . . दहीहंडीसाठी वाट्टेल ते!

-वि. वि. तळवणेकर

चाँद

(छायाचित्र- ओमकार कुकडे)

किसी रोज चाँद सा समझा करते थे आप को,

मेरा अपना वजूद किसी दाग सा लगता था।

पर इक रोज मैने आसमान के चाँद को देखा,

देखा कि वो कितना बेफिक्र है अपने अधूरेपन से।

और यहाँ मैं था, तुम थे,

बादलों को ओढ़ते, छुपते छुपाते,

सोचते के कही देख ना ले यह दुनिया तुम्हारी।

उस चाँद को निहारते निहारते हमने भाँपली आपकी सीनाजोरी।

और मेरा चाँद किसी तारे कि तरह टूट गया,

और मैंने दुवा भी नहीं कि।

-वि. वि. तलवनेकर 

10DULKAR: Cricket, Childhood, Confessions and The Champion!

I am re-reading the whole post before publishing, and I feel I am listening to a guy who is sounding like he just got moved to a new place because his dad had a transfer, like he lost his wife because of an unfair divorce, a girl who just lost part of his heart somewhere in the mist, a guy who is sitting at the bar counter vulnerable as ever and preaching out all that he has in his system for he can't fight it anymore.. Yes!! We all feel the same way! Yes! Our childhood is officially over now!                                                                 

             Don't know where to begin with. Sachin Ramesh Tendulkar! special part of me, a special part for everyone that grew up with a cricket bat and a television set their disposal during the 90s. And I am really fortunate that I grew up watching the master.
             My first cricket series? Sharjah cup 1998! Yes the bludgeoning Tendulkar! And that sweet sound of ball hitting the willow off Damien Flemings ball, and behind the mike Tony Greig!! Doesnt get any better than this. Why wouldn't you fall in love with this game?

CONFESSION 1: I must thank my brother for loving Cricket without him I wouldn't have been introduced to this masterclass (yeah of course, sooner or later I would have been there but the timing was perfect! Sharjah 1998!)

             I was in 1st standard, and could barely identify numbers. But yes! that man there on TV screen, the same man whose Colgate Smile poster was on my wall (my brother put it there), his smiling face behind the grill, and that dancing crowd after his every single swing of bat made me look awestruck at everyone, I would stare at everyone in the room, they were happy and so was I seeing them that way, must be 'some' festival I thought initially. But by the time India reached final, I was ready! I could answer that all important question, 'Tendlya ne kiti kele?' (How many did Tendulkar score?).

CONFESSION 2: I never knew MRF was a Tyre manufacturer till 2003-04 maybe, I thought all they did was make Cricket bats for Sachin Tendulkar!! (till I saw Steve Waugh, Lara and then S. Sreeram).

CONFESSION 3: Even today the likes of Rohit Sharma when they play with that Adidas sticker bat I feel they must have stolen it from the champion's kit bag 

             And thus it began, my share of this cherry on top of the cricketing world! Sometimes I wonder he must hate that fruit, 'cause he hits that Red-Cherry so hard and long with that bat of his with a MRF sticker!

CONFESSION 4: I once tried copying his stance, I felt like I was doing perfectly okay, but then a friend came across and said, 'Ditto Tatenda Taibu'. I was like 'what??' (one of the reasons, I started playing Football maybe *wink*)

              Most of the kids born in late 80s, early 90s had at least once in their lifetime thought of this, 'I will grow up and become Sachin Tendulkar!' It was magical or viral. Whatever you may call it but it was beautiful. Just to fight with your dad for a cricket bat and not any other but a MRF cricket bat! That little duck he does when he comes to crease, the way he takes his guard, looks up towards the sky, that simple acknowledgement when reaching a milestone, keeping track of his records, the way he would swivel his hand while bowling so the bracelet would sit tightly on his forearm. Following all that gave a special feeling, the feeling of being a hero in yourself!

CONFESSION 5: I get really really nervous when the opposition ranks bring on a debutant to bowl to Sachin, I knew he will whack McGrath through covers, paddle sweep Warne, On drive Damien Fleming, flick off the pads to Malinga but a certain Paul Riffle or a Monty Panesar! they would scare me. Add to it those slingy left armers Collins (W. Indies), M. Johnson (Aus), James Franklin (NZ).

              I don't remember any other player who has been victim to debutants (24 year long career, its bound to happen but it scared me), Monty Panesar, jacob Oram, Waqar Younis, Alan Donald the list goes on and on. (According to stats on web, Eleven players have Sachin as their 1st dismissal and further 10 have dismissed on their debut but not as their first wicket. 9 players have him as their first ODI wicket, and a further five have dismissed him on their debut but as 2nd or subsequent wicket). But he was a masterclass who perished the best of the best and yeah I hated Ganguly too (I was bit naive then, we all are at such tender age), How many times he has sent Tendulkar back from half way down the pitch.

CONFESSION 6: I believed my TV setting (i.e. Volume level, display settings, Channel DD/ESPN) affected Tendulkar's success in a match.

CONFESSION 7: Later on, I started believing, If I watch him play he would get out cheaply, so sometimes I would change the channel and follow the match on cricinfo. [This belief was boosted by the fact that, on 24.02.2010 I was sitting in CCD watching India bat, was short on money so Me and my friend ordered the cheapest items possible, and sat there, making sure we ate as slowly as we could. As we left he was on 36* Then we went to college gymkhana told everyone to get home and watch him play!! And both of us sat there like Idiots, by the time I reached home Sachin was 189*]. I still carry that CCD bill with me as a momento of that day

             But on the way through, along with all the beliefs don't know how and when superstitions started to creep in. When Sachin would hit that cheesy cover drive, I would just go still and sit like that for manier overs till the ball goes past his edge (that means change of position, this one has ran out of luck). And like that I would keep on changing places and roam around in my tiny little place. I remember Sydney Test, 241*. I couldnt feel my right elbow, because right through his innings i had been resting on my Right arm. Just to rest during Lunch and Tea.

CONFESSION 8: I switch off my TV, if he gets out, I haven't seen any of the recent ODI cricket matches after the master blaster retired, but I stop at Ten Cricket/Star Cricket if they are showing any of Sachin's famous innings. [I can tell virtually everything about Tendulkar's 143 Vs Sharjah, 98 vs Pak in 2003 and many more like this]

             I can never imagine cricket without this graceful gentleman, his elegance on and off the field, the respect he earned for himself and for our nation over the years. The joy he brings just by showing up on television screen. I feel like a loser for not being there during IPL/ World Cup final / the 200th test. This one thing I will regret forever, for never watching him play from the stands. I must be one of his worst fans ever!!

CONFESSION 9: YES!! I Do Believe in GOD! I Do Believe Sabka Maalik Ek!! Sachin Ramesh Tendulkar

             It's strange, I am a guy, who goes to temples and see people pray, closing their eyes, muttering something. It baffles me everytime I see it. Who are they talking to? Who is listening? But whenever he is at the crease at scores like 8, 10, 16, 36, 67, 79, 83, 87, 93, 97, 99 (these are the scores I fear the most); It gets me nervous, I fold my hands, start muttering please don't don't! I wonder who I was praying to? I don't know, I don't care as long as he is ticking it along.
             One game, One religion and One God! The only one who can bring elites and amateurs,  all under one roof! With just three words. 'Sachin kitna maara?'

CONFESSION 10: No more of all this written above, No more of madness, No more of the cheers, No more of those raised arms, No more of Cricket But one thing is for sure, 10DULKAR FOREVER!! 

 

-Vishal Vijay Talavanekar

Connections, decisions and fate

              Ever wondered? If you hadn't been up early that morning and had not come across that beautiful angel, who went on to become your soul-mate?
              What if you hadn't got into a bust up with your rusty boss at your underpaying workplace filled with unambitious mortals?
              What if you had been on that bus which got shredded to pieces in that brutal attack?
              What if the person who inspired you or gave you a dream, a purpose to wake early in the morning day in day out was never born?
              Ever imagined? ever asked yourself about it? Even if you had, you might just fumble with some complicated conclusions. But to put it into simple words;
              What if the traffic signal you drove past moments ago was Red instead of Green? you wouldn't have been where you currently are!

              Yes it's destiny, it's fate! We all are bound to it. But, it's not singular, it's not definite. It's not that, all that comes from stars burns to ashes. Every being is fated to infinite no. of destinies.
              Its like an algorithm, A simple 'Yes' or 'No' would send you tumbling down an unexpected slide or it might even rise to a shiny bright peak.

              The choices you make can change your life completely. But, this is something which requires courage. You can look back and search for some pattern or clue but for answers you must climb down the flow chart. It's not for idle beings, the ones who stop short, get thrown into a whirlpool, into a routine! and then keep revolving inside a closed loop, never to come out of it.

              This universe is connected! like The galaxies, The Suns, The Planets, The moons and The stars. We all are linked to each others fate. When one falls, other rises; when one perishes, other triumphs.
              Observe the world closely and you will spot the pattern -The sensex, the annual budget, the petroleum price, people's way of living, war and peace, scandles, marriages, divorces, love affair. All of these tell you only one story.

When a door closes, another one opens.

               But in what place you will end up you never know. You will never know if you sail out your boat, you will get to some shore or crash into rocks and drown.

              So shove those doubts in your closet and walk out! Take a stride. I am sure you will end up somewhere.

Maybe not where you want to be but where you are meant to be.

-V. V. Talavanekar

A Sunday : (shortpoem)

It's Sunday, a Sunday unlike others,

I am up early,

But I am not with my brothers,

A Sunday, Warm and sunny,

A day at its best,

And i am laying on my bed and still at unrest,

A Sunday, full of rejoice,

A day that brings with it a lot of fun,

But here i am, off the blocks but not on the run,

A day so lazy, A day so long,

Perfect to roam out with friends,

And i am just staring at the dead ends

It's Sunday, A wishful day,

and i wish i was home at prime-time,

But alas! Here i am far away from home jotting a rhyme,

It's a Sunday,

And there is lot to be done,

Well agreed, but not on this one..

- V. V. Talavanekar

सलाम

रात्रीचे २ वाजलेत, आज झोप नाही लागत, आज नाही वाटत स्वप्नाच्या दुनियेत जाउन फेरफटका मारून यावा असं.
           आज नजरेसमोर फक्त तू आहेस. पार्कात बसलेला. एकटाच. शर्टाच्या खिशात एक बॉल-पेन जे वाटत नाही घरी आलेल्या कुरिअर वाल्याला पार्सल मिळाल्याच्या सहीसाठी सोडून इतर कुठे तू वापरत असशील. आणि एक फोनबुक ज्यात नवनवीन नावांची नोंद होणं केव्हाच थांबलं असेल. हातात शेंगदाण्याची पुडी. किती वेळ होऊन गेला, पार्कातल्या सावल्यांची लांबी बदलली पण तुझ्या चेहऱ्यावरचे भाव नाही. ते तसेच, मुर्त! तुझं लक्ष होतं कि नाही काय ठाऊक. पण तुझ्या त्या चण्याची गोडी त्या पाखरांना काही रास नाही. त्यांना हि काहीतरी नवीन हवंय.
           तू मला आणि मी तुला अगदी अनोळखी. माझं या पार्कात येणं हि प्रथमच, तू हि पहिल्यांदा आलास कि कोण जाणे पण एकंदरच तुझ्याकडे पाहता दर आठ-एक महिन्यांनी अगदीच झिजल्या म्हणून बदलणाऱ्या चपला खेरीज तुझ्या दिनचर्येत उभ्या आयुष्यात काही बदल घडला असेल असं वाटत नाही. पण एक सांगू? मला माहितीये तू दुर्लक्ष करशील, तरीही ऐक; तुझ्या चेहऱ्यावर जो भाव होता ना तो पाहिला आणि जवळचा वाटलास तू, अगदी खास पंटर असतो ना? तसा.
           तुझी हि नजरभेट खूप मागे घेऊन गेली मला, काही चेहरे-मोहरे धावून गेले डोळ्यासमोरून, अगदी तसेच जशी ती फास्ट लोकल जाते तुझ्या त्या स्लो-ट्रेन च्या फलाटावरून. ते हि तुझ्या सारखेच होते, त्यांना हि हे सररास  जमायचं, मला कालयात्रा घडवून आणायची. परत एकदा तसंच वाटतंय, त्यातलाच कोणीतरी परत आलाय, तुझ्या पॉलीसीच्या हफ्त्यासारखा.
           तुला पाहिलं आणि परत किती लहान आहे मी त्याची प्रचीती आली. थोडीशी चीटिंग करत का होईना मी जगतोय. कधी सिक लिव्ह (Sick Leave) घेऊन काश्मिर तर कधी केरळ भटकून येतो. फार स्वप्नवत आहे ते जग! आणि असली अनेक स्वप्न मी जगतो आणि जी जगता येत नाहीत ती पहाटेच्या साखरझोपेत पाहतो! हेहे! हसायला येतं या वेडेपणावर पण तेवढंच समाधान. पण आज तू नकळत तमाझ्या भोवतीच्या या फुग्याला टाचणी मारलीस (तुझ्या वाढदिवसाला तरी फोडलेलास का रे फुगा?). एकीकडे माझी चाललेली हि समाधानापोटीची धावपळ आणि एकीकडे तू! समाधानाची झोप हि मिळाल्या किती तप मागे पडली असतील कोण जाणे. या असल्या रहाटगाड्यात स्वप्नांसाठी वाव तरी कुठे? पण साला तरी तू जगतोस!
           कॉलेजच्या पटांगणात बसून दारू पिणारे आम्ही, ऑफिसला दांडी मारून वन-डे बघायला जाणारे आम्ही, मनात येयील तेव्हा गड-किल्ले पाहायला भरारी घेणारे आम्ही, वाटायचा 'मॅडनेस' काय तो आम्हीच केला. पण खरं सांगू? या सगळ्यात सर्वात 'मॅड' कोण असेल तर तो तू!!
           हे वर्षानुवर्षे असलं Mechanical जगणं, आमच्याने नाही जमायचं. अरे मशीन पण काही महिन्यांनी कारर-कुर्र करायला लागते, आणि तू हु कि चू न करता तसाच जगतो! रात्री सगळे झोपल्यावर अंधारात दिवाणखान्यातून स्वयंपाकघरात जायला पण पाय चाचपडतात माझे आणि तू असं स्वतःला या अनंत अंधारात बिनधास्त उडी घेतोस! साल्या! डेअरडेविल आहेस तू! जिगरबाज!
           तुला कधी कोणी सांगितलं असेल कि नाही ठाऊक नाही पण मी सांगतो, वाघाच्या छातीचा आहेस तू! तुझ्यातली प्रखरता नाही माझ्यात, असला मॅडनेस नाही व्हायचा माझ्याने, त्या साठी जी छाती लागते ती हि नाही माझ्यात, नाहीतर दोस्ता!! तडख आलो असतो तुझ्यासमोर, तुला घट्ट मिठी मारून तुझ्या ओजस्वी पंखांची भिक मागितली असती, शरण आलो असतो तुला.
           पण मी शुद्र आहे, माझ्याकडे माझी साखरझोप आहे, माझी स्वप्नं, माझं तत्वज्ञान आहे, माझ्यात खोटी समजूत घालण्याची लकब आहे! मी शर्यतीत उभा आहे, मला जिंकता आलं नाही तरी मला माझा पराभव दडवता येतो. तू या शर्यती पासून फार अलिप्त. तरीही मित्रा, जिंकलंस!

-असाच एक, तुझी बरोबरी करण्याची ऐपत नसलेला

Cleaning Up

Moving on is like Cleaning up,

Moving on is like emptying your pocket which clinged onto manier bills you pocketed so that she won’t have to pay,

Replacing that blue shirt which you wore on your best days with newly brought T-Shirts,

It used to smell of her Jasmine, but now it Doesn’t.

It’s like discarding those old boxes, which held dear her cards that she gave you on your birthdays,

Moving that rugged couch out of your house, which was once epidome of coziness but now .

starting to hurt your butt,

Witnessing so much of tinkling, cuddling and chirping took place back then, but now it doesn’t.

Moving on is like getting rid of all that luggage that you have been carrying for no reason.

Moving on is just like cleaning up,

Just that after cleaning up it feels pale and empty.,

But after moving on it doesn’t. . 

- V. V. Talavanekar

The Brotherhood of Football

               All of us will agree, it is one of the best thing that happened to us all. Those muddy fields, Breezing Beaches, Parking lots, Streets, Hallways they all have been witness to this Divine Connection. Where we all united as one heart, one soul, one team; For nothing else but One Goal!

And this one is for you all, who believe in the spirit of this beautiful game of Football

THE BROTHERHOOD OF FOOTBALL

We don't smoke, dope or booze,

We take it to the field,

And let it all loose.

We refuse to depend on fate,

We make our own destiny,

Shedding blood and sweat.

When we go screeching to the ground,

It feels so dark We just pull our socks up,

And start for new dawn..

We need no guns, We need no arms,

We let our football spell the charm,

Our glare is enough but we mean no harm..

We run, we chase, be it at night be it a day

Sometimes we stumble, also an occasional fumble,

But together we always find our way.

Many people ask, But there is no real reason to this at all,

We just happened to be this way,

Bound by the passion, Bound by the Spirit...

Bound by The Brotherhood of Football..!

-V. V. Talavanekar

दावं

स्वैर हे शब्द,

स्वैर पण स्तब्ध,

अंतरी कल्लोळ,

सांगता येईना,

जिव्हा हि निशब्द

लवणारी पात,

राक्षसी जात,

सोडता येईना,

गर्दीची साथ

हवाबंद निवास,

मंद हा प्रकाश,

पाहता येईना,

मृगयेचा सुवास

उरीच्या साधना,

उरीच्या वासना,

सांधता येईना,

माझिया मना

ठेवितो नाव,

बंधिस्त जमाव,

चालता येईना,

तोडूनी दावं

-वि. वि. तळवणेकर

The Fortnight Fickle

Day 1 (Shreeyash's place)

               'Hey, you got some books on cosmology?' asked Prateek crashing into the room.

               Shreeyash was in the far end corner crouched low fixing the study lamp.

               'Who's the catch?' said Shreeyash without looking back. Still turning the screws of the lid.

               'No one!' replied Prateek in an even tone.

               'uu..huhh??' Shreeyash turned around with a raised brow.

               'Nothing', a smile appeared on Prateek's face, he was anticipating this. Out came a well-versed reply 'I just happened to come across a Nat Geo Quiz Contest so was intrested to know about cosmology, the winner gets a Telescope, We can use that to....'

               'Seriously dude is that your back up??' Shreeyash interrupted laughing. 'I have seen you enter this room with that baby-face expression of yours for countless times, and I don't need a second look to guess that it's about a girl.' He added putting the lamp back to it's place,

               '5 months back you were a football freak, Barcelona was your temple and Messi your god.. Then as that chick moved to another Messimaniac and you spent half the evening blabbering about some trashtalk I can't even recite.'

               'Well the thing was she was too much into balls than other things you know' Prateek retorted hopelessly.

               'Aah.. Is it? Then what about that girl you met at J.J.'s painting exhibition? Gotta say that was a class act Pee-Boy! To hook up with a painter.'

               Prateek gave a frown, 'Okay! It's a girl'

               'There you are!' Shreeyash said as if he outwitted Sherlock Holmes at a mystery.

               'Why do you hide it in the first place? and Where do you find these man?, cant you find a perfectly normal abnormal girl?'

               'Listen, first thing ours is a perfect match. I think finally my True Love is with me!..'

               'Making a pardon Mister! - True Love #760' Shreeyash teased.

               Prateek didn't bother to respond, he went on '..She likes to stay up late, staring at the skies, to the various twinkling stars, their constellations, talking about the universe and planets And you know better than anyone not just that i love staying up late.. I am also good at staring.. But at different planets.. (winks)'

               'Hot one or Cute one??' Shreeyash interjected again.

               'Cute one!' said Prateek almost Grinning.

               Shreeyash smiled in return, Prateek always amused him with his little wordplay. Shreeyash was looking through his bookshelf, extracted one thin handbook and handed over to Prateek.

               'Take this one. It will be good for the start.'
               'Yep, thanx' said Prateek as he admired the cover page for while with a galaxy of stars spread across it.
               'Wait a while if you can, maa is making paranthas.' Shreeyash tried to lure him to stay for the afternoon as he was clearly bored staying home fixing his room.
                'Naah.. In a rush! see you around..' Prateek started for door as he bagged the book.
                'Hey wait, a quick advice..'

               Prateek paused 'Proceed GURU!'

               'Cosmologists are known to be patient species, if you go too fast.. you might crash into a dead-end way before the fortnight.'
               'Yeah sure i'll keep that in mind.' Prateek waved and closed the door behind him.

Day 7 (Online Chatbox)

Shreeyash :      hey! howz it goin?

Prateek :          pretty gud til nw.

Shreeyash :      hmm.. gud 2 knw :D :D

Prateek :          answr this.

                         hw 2 go 2 Sun?

Shreeyash :      umm... At night??

Prateek :          nope! B)

Shreeyash :      pass! :/

Prateek :          U can go on any day except fr SUNday :P :P :P :D

                         hahahaha :D

Shreeyash :      lolzzz :P ahhaa! KASMOLAGI huhh?? hv built sum liking in a week ;) :P :P

                         chal gtg ttyl

Prateek :          Cool.

Day 14 (Prateek's place)

               'Hey Peee-Boy!!' Shreeyash walked in to a messed up room. A chart was kissing the flooring, few magazines were scattered on Bed. and somewhere in between was Prateek boxing the ruins.

               'What happened?' asked Shreeyash as there was no response.

               'Nothing.' said Prateek plainly.

               'What is it?' inquired Shreeyash.

               'Its over!' Prateek stood upright to look at Shreeyash.

               Shreeyash was clueless, He asked in one go, 'Why?? Why so fast? Last week everything was going great, now all of a sudden?'

               After dusting the desktop which for last couple of weeks hosted some out of the world things. Finally Prateek spoke sitting by the end of the bed.

               'She wasn't ready for a commitment! She was dating quite a few guys at a time, turns out your 'Go Slow!' sign wasn't appropriate this time around.' Prateek sounded angry and low. Shreeyash kept a straight face. He did not respond.

               'I thought of her as earth! And me: her lone moon, but she turned out to be Jupiter with more than dozen of moons around her....'

               Just when Shree thought of stepping in; Prateek's mom snapped in with a parcel in hand. 'Pratu, some parcel for you, 'Evening Shree....'

               Just as Prateek heard 'parcel..' he rushed towards her. grabbed it and pushed her out from the door only. She didn't even get to talk to Shreeyash.

               As Prateek locked the bedroom from inside. He turned around gleaming.

               'What's in there?' Shreeyash was wearing a question mark on his face.

               'I am a TRAVELER now !!' said Prateek as he punched the package in air! showing a Trekker's guide printed on it. They both burst out laughing as that Fortnight fickle ceased to an end for the time being.

-V. V. Talavanekar

शव-वास

           'पुरुषाने स्वैराचार करावा पण स्त्रीने मात्र पंख गाळून उंबरठ्याशी झुरावं', हे कोणा महापुरुषाचे कथन? सून डॉक्टरीण हवी पण तिने घर सांभाळावं नाहीतर आमच्या घराण्याच्या दिवट्याची चार-चौघात शोभा होते. मुलगी हवी पण का? तर वंशाचा दिवा फुलवणारे यंत्र म्हणून.
           मुलाचं प्रेमप्रकरण तरुणाईतील चूकभूल समजून माफ केलं जातं, पण त्याच परिस्थितीत मुलीच्या माथ्यावर अक्षम्य पापाचा ठपका का म्हणून? तिच्या कसोटीत सेकंड इनिंग नसतेच मुळी, पण जर मिळालीच संधी तर तिच्या पदरी येतो तो नेमका 'फोलो-ऑन'!

                                               
           रात्री चाळीतून शतपावलीस निघा, अथवा काही वेळ बाल्कनीत उभे राहा किंवा सोसायटीच्या गेटपाशी रेंगाळत राहा, हमखास कोणत्या ना कोणत्या खिडकीतून भांडी खणाणण्याचा आवाज येईल. त्या मागोमाग 'पांढऱ्या पायाची', 'अपशकुनी', 'नाटमोडी', 'वांजोटी', 'काळतोंडी' असला काय काय जाप होत असेल; अगदी शिव्यांचा शब्दकोश उघडला तर त्यातही स्त्रीचा यथेच्छ उद्धार केलेला असतो. पुरुष सहसा नामोहरम होताना कुठेच आढळणार नाही. 'बापचोद' बोलणारा आजवर तरी कोणी भेटला नाही!

           तिला प्रत्येक गोष्टीवर बंधनं  असावीत?

           मुलाने शिकावे, चांगलं settle व्हावे, आणि मग लग्न करावे.
           पण मुलीने १५वी करावी, त्यानंतर २ वर्षे काय तो खेळ-खंडोबा मांडावा आणि  चढावं लग्नाच्या बोहल्यावर. तिच्या जगण्याचा परीघ इतका नेमका का असावा? तिला तिच्या वर्तुळाची त्रिज्या का न आखता यावी? हे फेरे म्हणजेच का तिचं वर्तुळ? तिने एवढ्यातच घुसमटत जगावं?
           तिला तिची स्वप्न जगवायची संधी का न मिळावी? का इतरांनी लादलेल्या स्वप्नांची पूर्तता करत तिने दिवस काढावेत? जो तो येतो आणि आपल्या स्वप्नांचं ओझं तिच्यावर लादतो, आणि ती मुकाट्याने ते वाहून नेते. बापाला कन्यादानाचं पुण्य लाभावं म्हणून मनातून इच्छा नसतानाही ती लग्नास तयार होते, आईजवळ या विषयावर ब्र सुद्धा काढत नाही 'का?' तर, तिच्या पति विरोधात तिला जावं लागू नये म्हणून; करिअर दोघांचंही महत्वाचं, दोघाही तितकेच महत्वकांक्षी, पण निव्वळ बाळाला मातेचं वात्सल्य मिळावं या एका अटीवर ती आयुष्यभर आपला स्वार्थ पाठीशी घालते इतर अनेक इष्ट-अनिष्ट तृटींप्रमाणे.
           अशा अनेक परिस्थिती ओढवतात जेव्हा अगदी पोरकं असल्यागत वाटतं, अगदी मेल्याहुन मेल्यासारखं होतं. पण ज्याला त्याला ती मदतीसाठी ओ देते तो प्रत्येकजण तिची आणखी मुस्कट दाबी करतो; अगदी तिची सख्खी आई सुद्धा म्हणते कि, 'अगं, स्त्री चं जिणं हे दिव्याच्या वातीसारखं, जळून राख व्हावं पण ते हि इतरांना प्रकाश देण्यासाठी.'
           मुलगी म्हणजे परकं धन अशी काहीशी समजूत धरून एखाद्या पाळीव पशु प्रमाणे वागणूक देतात. इतकंच जड जात होतं तर जन्मतःच का नाही नरड्याला नख लावून सोक्षमोक्ष लावलात? हे असं उभं आयुष्य पावलो-पावली गळचेपी करण्यापेक्षा!
           यात पाहिलं तर आपण सर्वच गुन्हेगार आहोत. तुम्ही, मी, सर्वच! अगदी तो मर्यादापुरुषोत्तम राम! तो हि यास अपवाद नाही. जेव्हा अग्निपरीक्षेच्या प्रसंगी माता जानकीला जननी ने सामावून घेतलं, तेव्हा राम हि मातीस मिळाला.
           कुणास ठाऊक तिचा श्यामनिळा कुठे गुडूप झालाय!
           दोष द्यायला कित्येक अपराधी सापडतात पण शेवटी शिक्षा मात्र ती एकटीच भोगते. स्त्री म्हणजे साक्षात निर्माती, तिचं अस्तित्व, तिचं जीवंतपण म्हणजे साऱ्या जगताचा श्वास, पण मग जेव्हा तिचा श्वास कोंडला जातो तेव्हा तो शव-वास तिने एकटीने का म्हणून भोगावा?

-वि. वि. तळवणेकर

A journey towards the dark

I have a journey to make,

a journey by the silent lake,

a journey by an arid park,

a journey towards the dark,

On its way I stopped by some places,

Came across some intresting faces,

Some at the theatre, Some at the bar,

Some by the cemetry, Some by the altar

Some over a field of crop,

Some under a raining rooftop. .

But I know I mustn't hang on to them for long,
The least I can do is bid you a farewell song,

You must know I have some decisions to take,

as I have a journey to make,

As they say,

Its a long route folks,

Through which one will find manier forks,

Here there is no early Sunrise..

and longings are considered not that wise,

you can have no one with you for the ride,

And the moon would just refuse to turn the tides,

I know, I must choose and avoid further lies,

I can love no one but no one I should despise,

I know, I must dust my cloths and part my ways,

I need not leave you in a misty haze,

So You must know,

I have a journey to make,

by that silent lake, by that arid park,

A journey towards that infamous dark!!

-V. V. Talavanekar